Abiogenez: İlk Hüceyrənin Yaranması

Hikmət
7 Kas 2015
12 dakikada okunur

Kimyanın Biologiyaya Təkamülü 4 milyard il əvvəl hələ çox erkən yaşdakı Dünyamızda, planetimizi digərlərində olmadığı qədər dəyişdirən bir müddət başlar. Bu müddətdə "kimya biologiyaya başlanğıc verər". Okean dərinliklərində, isti su qaynaqları ətrafında sadə quruluşlu maddələr get-gedə daha mürəkkəb quruluşlu maddələri meydana gətirməyə başlayırlar. Zaman içində bunlardan da ilk canlı əmələ gəlir. Bununla birlikdə həyatın ən təəccüblü hekayəsini başladan ilk kiçik hüceyrə də yaranar.

İlkin Həyat Əvvəlindəki Dünya

4 milyard il əvvəl göz gördüyü qədər üfüqə uzanan su kütlələri. Dalğaları kəsən nə bir torpaq parçası, nə də hər hansı bir sahil. Yalnız içində karbon qazı ( CO2) ehtiva edən vulkanlar və demək olar ki bütün yer üzünü örtən böyük bir okean vardı. Yer hələ dincliyə və sakit bir mühitə qovuşmuş deyil. Okeana düşən meteorit yağışları və asteroidlər zaman zaman bütün planetə yayılan böyük şok dalğaları meydana gətirir. Bu kosmik vurğuların gətirib çıxardığı yüksək və qovurucu temperatur dənizləri qaynadaraq nəhəng su kütlələrini buxarlar halında atmosferə yüksəldir. Bu kosmik vuruşmalar arasında qalan müddətdə isə şiddətli qasırğalar əsir, yüksək gərginlikli milyonlarla şimşək və ildırım isə atmosferi titrədir. Bu dövrdə çox yaxın bir orbitdə Yer ətrafında dövr edən və gecələr səmada böyük həcmdə heyrətamiz görünən Ay, planetimiz üzərində böyük bir cazibə qüvvəsi meydana gətirir və cazibə qüvvəsinin meydana gətirdiyi böyük dəniz dalğaları da bütün yer üzündə dənizlərdən dənizlərə səyahət edir.

Ay isə bundan daha əvvəl, təxminən 500 milyon il öncə, başqa bir səma cisminin Yer ilə toqquşmasından meydana gəlmiş və planetimizə sadəcə 20.000 km uzaqlıqdakı bir orbitdə fırlanır. Lakin növbəti bir neçə milyard il ərzində kiçik addımlarla orbitindən uzaqlaşmağa başlayacaq. Bu dövrdə atmosfer çox az nisbətdə oksigen ehtiva etməkdə olub, karbondioksid və digər zəhərli qazlarla doludur. Günəş isə bu sis pərdəsinin arxasında çox zəif bir şəkildə parlasa da, yer səthinə ölümcül ultrabənövşəyi şüalarını yayır. Bu cəhənnəm bənzəri planetdə həyat olmadığı kimi, kiçik olsa belə okeanlarda hərəkət edən hər hansı orqanizm də yoxdur. Yer, bu dövrdə həyat üçün ekoloji təmiz bir məkan olub yalnız enerji, metallar, duzlar və minerallar kimi abiogen maddələrin təyin və idarə etdiyi bir planetdən başqa bir şey deyil. Buna baxmayaraq, bu planetdə digər planetlərdə olmadığı qədər şəraitin olması, dəyişikliyə səbəb olacaq bir müddəti meydana gətirməyə başlayır. Bu müddət ərzində cansız maddələrdən canlılıq meydana gəlir. Bu addım tək hüceyrəlilərdən çox hüceyrəlilərə və ilk soxulcandan insana qədər olan addımlardan çox daha böyük nir addım olacaqdı. Çünki həyatın ən böyük möcüzəsi onun meydana gelmesinin özüdür.

Dəniz Bacaları və Qara Tüstülər (Black Smoker)

Meydana gəlmə mərhələsi çox yəqin ki okeanların dərinliklərində bir yerdə başladı (bəzi araşdırmaçılar başlanğıc üçün başqa məkanları da mümkün görürlər). Orada aşağılarda, “isti bacaların divarında” canlılığın ilk qıvılcımı alovlanacdı. Fiziki və kimyəvi hadisələr atomları birləşib molekulları, molekullar da birləşib zəncirləri meydana gətirmiş, bir-birləriylə işə başlamış, nəticədə ilk canlı və ilk hüceyrəni meydana gətirmişdir. İbtidai bir orqanizm, arxaik bir bakteriya, mikroskopik, zəif və incə olmasına baxmayaraq bu ilk canlı meydana gələcəkdi. Bir membran ilə ətrafdan aləmdən qismən təcrid bədənə sahib olan bu orqanizm biokimyəvi reaksiyaya başlamaq üçün enerjidən istifadə edərək bu reaksiyalar sayəsində maddələr mübadiləsinə sahib olur. Sonunda öz quruluş planını genetik şifrələr şəklində daxilində saxlayır və öz kopyalarını meydana gətirmə qabiliyyətinə sahib olaraq çoxala bilən bir orqanizm meydana gəlir. Həyatın əsas vəsaitləri olan ən sadə hüceyrələr də olduqca qəliz quruluşdadırlar. Tək bir bakteriya hüceyrəsi, zülallar kimi 26 milyon molekuldan və bu molekullardan hər biri yüz mindən çox atomdan ibarətdir. Bu maddələrin minlərcəsi öz içində işləyir və böyüyüb çoxalmaq üçün hər saniyə 200 min yeni molekul meydana gətirir. 4 milyard il əvvəl Dünyamızın həyat üçün əlverişli olmayan bu şərtləri altında belə zərif molekulların tamamlanmış, haradasa ağılı ola biləcəkləri düşünülən və yetkin strukturları harada meydana gəlmiş ola bilərdi? O dövrdə qaynaşan planetdəki yıxxıcı və məhv edici təbii fəlakətlərdən qorunmaq üçün ən əlverişli mühit, dənizlərin dibi ola bilərdi.

On kilometrlik dərinliyə sahib olan arxaik bir okean, burada böyük su layları qoruma qalxanı vəzifəsini yerinə yetirir. Ultrabənövşəyi şüaların qarşısını aldığı kimi, asteroid toqquşmaları nəticəsində yaranan şok dalğalarını da zəiflədərək zərsizləşdirir. Gün işığından uzaq qalan bu qaranlıq mühitdə bəzi bölgələrdə olan yer altı qaynaqlardan isti sular okeana qarışır. Bu hidrotermal mənbələrdən bəziləri ərimiş qayalıqların üzərində yerləşir. Dəniz suları aşağılarda qaynar maqma otaqlarının olduğu yerə enib çökdükdən sonra, orada yenə yüksək istiliklərə çataraq təkrar yuxarılara çıxır və dənizə qarışır.

Yüksək təzyiq ilə dəniz döşəmələrindən fışqıran yeraltı suların temperaturu 400 C istiliyə qədər qalxır. Bu yüksək temperaturlarda həyatın meydana gəlməsi üçün ehtiyac duyulan həssas molekullar nə meydana gələ, nə də bir yerdə qala bilərlər.

Buna baxmayaraq vulkanların aktiv olduğu bölgədən bir az daha uzaq yerlərdə daha sakit su qaynaqları var. Buralarda dəniz suları çatlaqlardan və yarıqlardan keçərək yer altında 8 km qədər dərinliklərə enə bilir.

Orada da qayalıqlarla reaksiyaya girərək mineralları həll edir, digər tərəfdən bu reaksiyalar nəticəsində də isinir. Bu istiləşməyə baxmayaraq dəniz bazasından təkrar yer üzünə çıxdığında isə sadəcə 40o ilə 90o C arasında istiliyə sahib olub bu sabunabənzər mayeyə, qələvilik xüsusiyyətinə malikdir. Bu yapışqan mayenin ətrafındakı okeandan tamamilə fərqli bir quruluşa sahib olması da onu kimyəvi olaraq ətraf mühitdən ayıran başqa bir xüsusiyyətidir. Atmosfer çox yüksək nisbətlərdə karbon ehtiva etdiyindən bu qaz kütlələri dənizlərə qarışaraq həll olunur və bütün okeanı turş bir şorbaya çevirir. Bir-birindən fərqli bu iki məhlulların qarşılaşdıqları yerlərdə isə kimyəvi reaksiyalar meydana gəlir. Bunun nəticəsi olaraq minerallar dəniz diblərinə çökərək orada ərp meydana gətirir və bu layların üstündə də minlərlə il ərzində formalaşan və boyu bir neçə metrə çatan bacalar yüksəlir. Bu bacalar da içlərində məsamə və kanallardan ibarət olan bir şəbəkədən təşkil olunur. Bu dənizaltı sobaların xarici dəmir sulfiddən ibarət olan (FeS və FeS2) bir köpüklə örtülür. Dəmir sulfid, hal-hazırda dəniz suyunda həll olan dəmir və kükürdün bir-birləriylə reaksiyasından meydana gəlir. İsti qələvi təzyiqi altında da millimetrin mində biri qədər kiçik köpüklər şəklində çölə atılırlar.

Bu köpüklər cansız və içi boş olan sahələrdən meydana gəlirlər. Buna baxmayaraq bu günki hüceyrələrin əcdadları hesab olunurlar. Bu kiçik köpüklər başlanğıcda sadəcə dərinliklərdəki reaksiyaların meydana gətirdiyi maddələri təşkil edən isti qaynaq sularından başqa bir şey ehtiva etmirlərdi. Belə olduğu halda bu vəziyyətiylə belə həyatın diqqətə çarpan xüsusiyyətlərindən biri olan qoruyucu membrana sahib idilər. Bunun sayəsində öz içlərində bağlı və kiçik bir sahə meydana gətirərək dəmir sulfid təbəqəsindən ibarət olan qabıq bir kapsul içində xarici aləmdən izolyasiya olunmuşlardı. Bu mineral qabıq, köpük içində bağlı qalan molekulları okeandakı xaosdan kifayət qədər qoruya biləcək sərtliyə də sahib idi. Eyni zamanda ətrafındakı bəzi maddələri əmə və içinə ala biləcək xüsusiyyətləri var idi. Bu kiçik mikro kameraların içində isə tamamilə özünə xas kimyəvi bir mühit yaranacaqdı.

Bu köpüklər gələcək həyatın təməlini meydana gətirəcək olan bir toz ilə yuyunub təmizlənəcəklərdi. Bir növ okeanlardakı karbondioksidin içindəki karbonlar ilə...

Carbon

Heç bir element karbon kimi müxtəlif formaları və bütün düşünülən molekulları meydana gətirməyə və bir yerdə tutmağa əlverişli deyil. Çünki karbon kimyəvi olaraq reaksiyaları olduqca sevən və birləşən elementdir. Arzu olunan sayda karbon atomu bir-biriylə düzülə, bu şəkildə müxtəlif formada halqalar, zəncirlər qura bilər. Bu quruluşa da yenə hidrogen, oksigen, azot və ya kükürd kimi başqa elementlər də əlavə olunub inşa edilə bilər. Hər karbon atomu eyni anda dörd başqa atomla birdən bağlana bilər. Bu prinsip ilə yüzlərlə atom bir-birlərinə qoşula bilər. Hərçənd bu proseslərdə ortaya çıxan kombinasiyalar "ölü" kombinasiyalar da olsa, bəzi molekulyar strukturlar hazırda mikroskopik kiçiklikdəki maşınlara oxşayır. Məsələn, başqa molekulları daşıyaraq transport edə bilir, atom əlaqələrini qopara bilir və ya bu şəkildə bir-biriylə birləşərək başqa xüsusiyyətlərə sahib olan yeni və mikroskopik kiçik maşınlar meydana gətirə bilir. Bu kiçik maşınlar nə edə bilirlərsə, bunu yalnız karbon atomlarının inşa etdiyi strukturlar sayəsində edirlər. Belə molekulların meydana gələ bilməsi və CO2-yə bağlı olan karbonun qoparılaraq ortaya çıxa bilməsi üçün yenə enerji lazımdı. Enerji isə dərinliklərdən yüksələn qaynaq suları ilə birlikdə planetə yayılırdı. Dərinlərdə kimyəvi köpüklər və mikro kameraların içindən axaraq yayılan qaynaq suları bolca hidrogen ehtiva edirdi, hidrogen də karbondiosksid içində olan karbonla birləşirdi. Hərçənd bu reaksiyalar çox yavaş baş versə də, kameraların ətrafını əhatə edən dəmir sulfid qabığı bu iki elementin birləşməsində katalizator təsiri yaradaraq kimyəvi reaksiyaları sürətləndirmə işini görür. İlk karbon-hidrogen birləşmələri də bu şəkildə meydana gəlməyə başlayır. Bunun yanında ilk hüceyrənin prototipi və əcdadı sayıla biləcək bu hüceyrəvi quruluşa da kimyəvi balanssızlıq vəziyyəti də, ehtiyacı olduğu daha çox enerjiyə qovuşma prosesində xidmət edəcəkdi. O dövrdə daha çox turş olan dəniz suyu bu kimyəvi köpüklər və mikrokameraların ətrafını əhatə edəcək, buna qarşı mikrokameralar və köpüklər içindəki nukleotid funksiyasını yerinə yetirən qələvi maddələrlə dolu qalacaqdı. Bir-birindən fərqli bu iki məhlul arasında isə elektrik enerji fərqliliyi və balanssızlığı meydana gəlmişdi. Turşu içindəki elektrik yüklü hissəciklər aşağı axan su kimi qələvi məhlula doğru axmağa başlayacaqdı. Bunun nəticəsində dənizlərdəki bu kiçik elektrik yükləri də mineral qabığın içindən keçərək kameralara soxula biləcəkdi. Bu hissəcik enerjisi də kimyəvi reaksiyaların baş verməsində böyük əhəmiyyət daşıyacaqdı. Hərçənd hidrogen və su içində həll olunan karbondioksid başlanğıcda formeldehid (HCOH) kimi yalnız dörd atomdan ibarət olan sadə maddələr yaratsa da, bir müddət sonra karbonun yanında hidrogen və oksigen kimi başqa elementlər də bağlanaraq daha kompleks strukturlar və maddələr meydana gətirəcəkdi. Struktur materialları isə bu otaqcıqların içində artıq mövcud idi. Çünki dərinlərdəki qaynaq suları keçdikləri yerlərdə müxtəlif maddələrlə qarşılaşır və bu maddələri də tərkibinə alırdılar. Məsələn, azotdan ibarət olan kəskin qoxulu amonyak kimi.

Mikrokameralar

Okean döşəməsindəki bu termal bacalar kimyanın biologiyaya çevrilməsində və canlılıq dediyimiz həyat dövrünün başlamasında dəstəkləyici xüsusiyyətlər daşıyırdı. Okean döşəməsindəki termal bacalar hər baxımdan həyatın ortaya çıxmasını dəstəkləyəcək xarakterli olub isti yeraltı sulardakı metan, amonyak, fosfor-kükürd-hidrogen kimi müxtəlif birləşmələri tərkibində toplaya bilirdi. Bu toplama xüsusiyyətləri sayəsində həm vulkanik bölgələrdən gələn xam maddə və sadə birləşmələr ilə zəngin idi, həm də kristal səthlərin və mikroskopik kameraların olduğu məsaməli strukturları ilə ilk kimyəvi reaksiyaların baş verdiyi və hüceyrəvi komponentlərin qorunduğu bölgələr idi. Bu sadə komponentlər bu laboratoriyayabənzər sistemində daha sonra şəkər, aminturşusu və nukleotidlər kimi daha müxtəlif kompleks üzvi komponentləri meydana gətirəcəkdi. Bu kiçik kameralardan hər biri sınaqlar edilən bir laboratoriyanı xatırladır. Bunların içində isə hidrogenin daşıdığı enerji və hüceyrənin daxili ilə xarici arasındakı elektrik yüklərin fərqliliyinin yaratdığı təsir, bir çox kimyəvi maddələrin bir-biriylə reaksiyaya girmə imkanı tapmasına və bir-birləriylə qarışmasına kömək edir. Baca divarlarında bu şəkildə saysız laboratoriyalar bir-birinin ardınca düzülürdü, hər birinin təşkil etdiyi kimyəvi məhlul digərləri ilə fərqlilik göstərirdi və yenə hər birində fərqli kimyəvi mühitlər və buna bağlı olaraq da fərqli şərtlər və şəraitlər meydana gəlirdi. Necə ki isti mənbələrdən olan məsafədən asılı olaraq əsasi məhlullar ya isti ya da daha soyuq olurdusa, eyni zamanda kameradan kameraya da molekulların sıxlıqları və konsentrasiya nisbətləri də fərqliliklər göstərirdi. Boş kameralarda meydana gələn bu labirint quruluş sanki müxtəlif təcrübələrin parallel edilə bildiyi bir laboratoriya kompleksinə oxşayırdı, daim yeni reaksiyaların test edildiyi sınaq mühitini xatırladırdı. Bu reaksiyalardan bəziləri sürətli, amma nəticəsiz bir şəkildə sona çatarkən, digərləri də çıxışsız bir yola girərək nəticəsiz qalırdı. Bəzi mikrokameralarda isə boş otağı tıxayıb dolduran, yapışqan qətrana oxşayan maddələrdən başqa bir şey meydana gəlmirdi. Digər mikro reaktorlarda isə daha kompleks kimyəvi proseslər yavaş-yavaş yetkinləşirdi. Çünki ilk və hələ çox sadə olan reaksiyalarda meydana gələn maddələr yalnız gələcəkdə reallaşacaq reaksiyalar zəncirinin başlanğıcına xidmət edəcəkdi. Bunun nəticəsində yavaş-yavaş davamlı olaraq ara məhsul maddələri meydana gətirəcək olan kimyəvi reaksiyalar zənciri və prosesləri meydana gələcəkdi.

Bu köpük bənzəri kameralarda ən çox hidrogen istifadə edən və bu şəkildə ən çox enerji ortaya çıxara bilən reaksiya növləri də öncəlik qazanmağa başlayacaqdı. Əgər daha çox enerji qazancı olsa daha əvvəl meydana gəlmiş olan bu ara maddələr bir-biri ilə daha çox reaksiyaya girə biləcəklərdi. Bunun yanında hər hansı bir enerji çoxluğu olmadan bir-birləriylə reaksiyaya girə bilməyəcək kombinasiyalar da olmayacaqdı. Bu şəkildə ana reaksiyadan ayrılan yan reaksiyalar da qüvvəyə girib molekulyar müxtəlifliyi artıracaq və zenginləşdirəcəklərdi. Sonunda bəzi kameralarda təkrar yeni başlanğıclar edə bilən stabil quruluşdakı kimyəvi dövr meydana gələcəkdi. Kiçik ölçülü nano fabriklər kimi davamlı molekullar düzülüşü və birləşmələri ortaya çıxacaqdı. Bu molekullar da getdikcə sıxlaşaraq boş olan kameraların içini dolacaqlardı. Bu molekullar şorbasının bir qismi digər qonşu kameralara axıb qarışdığında isə orada da bənzər reaksiyaya gətirib çıxaracaqdı. Bu yolla müvəffəqiyyətli bir kimyəvi reaksiyalar zənciri ətrafındakı saysız qonşu kameralara da keçərək yayılacaqdı. Cansız köpüklərdə bu yolla, xüsusilə daha stabil və daha çox enerji ortaya çıxara bilən reaksiyaların həyatda qala bildiyi, bir növ kimyəvi təkamül adıyla xarakterizə edilə biləcək bir mübarizə başlamış oldu.

İlk Amin Turşuları və Peptidlərin Yaranması

Yavaş-yavaş bu proseslərlə daha kompleks molekullar yetkinləşməyə və tamamlanmağa başlayır. Köpüklər arasında süründürülən bu ilk böyük və çox atomlu konstruktiv strukturlar içində amin turşuları ilk sırada gəlir. Bu gün belə hər hüceyrədə milyonlarlasına rast gəlinən amin turşuları həyatın kimyəvi təməl daşlarıdır. Necə ki amin turşuları bir boyunbağının muncuqları kimi bir-birlərinin ardına düzülür və bu şəkildə bildiyimiz zülalları meydana gətirir. Həyatın quruluş daşları olaraq adlandırılan Karbon, Hidrogen, Oksigen və Azot öz aralarında birləşərək su, metan, amonyak, hidrogen sianid və karbondioksid kimi daha böyük molekullar meydana gətirəcək, bunlar da sonra amin turşuları, lipidlər, şəkərlər, purinlər, pirimidinlər və nuklein turşuları və sonunda bu molekullar da içlərində enerji qaynaqları daşıyan mikrokameralarda birləşərək adına zülal və DNT dediyimiz daha böyük molekulların meydana gəlməsini təmin edəcəkdi. Kameralarda qısa bir müddət içində get-gedə daha uzun ipliklər meydana gətirməyə başlayan amin turşuları, uzandıqca bir-birləri ətrafında dolanaraq yumaqlaşmağa və bu gün bildiyimiz o xüsusi spiral şəkillərini almağa başlayırlar. İrəlidə bir hüceyrənin bütün həyati vəzifəsini boynuna götürəcək olan ilk zülal molekulları bu şəkildə meydana gəlməyə başlayır. Bəzi zülallar bir hüceyrənin forma və şəklini stabilizə edərkən, digərləri iki müxtəlif maddə arasındakı reaksiyaları tətikləyir, bir başqası isə hüceyrə membranında özünə bir yer taparaq qalıcı olaraq oraya yerləşir.

İlk Nukleotidlər və Nukleik Turşuların Yaranması

Bunların yanında parallel olaraq həyat üçün əhəmiyyətlilik daşıyan başqa bir maddə qrupu da erkən meydana gəlməyə başlayır. Bu maddə qrupu da irəlidə genlərin təməli olacaq olan nukleotidlər olacaq. Tam mənasıyla bu dövrdə 5 növ fərqli nukleotidlər meydana gəlirdi. Bunlardan hər biri fərqli şəkər molekullarından, zəngin enerjili fosfat birləşmələrindən və də 5 müxtəlif variasiyaları olan nuklein əsaslarından meydana gəlir, belə ki sırayla adenin, guanin, sitozin, urasil və timin. İlk vaxtlarda həyati əhəmiyyət daşıyan bu maddələr əsas məhlul içində yalnız seyrək olaraq üzürdü. Bacalardaki istilik fərqləri isə onları bu dar kameralarda get-gedə daha çox toplaşmağa və bir araya gətirməyə məcbur edirdi. Çünki bu bacaların isti qaynaqlara baxan üzündə divar məsamələri daha isti, okeana baxan tərəfdəki divarların məsamələri isə daha soyuq idi. Bu istilik fərqlilikləri də bir-biri ilə əlaqəli olan kameralar arasındakı mayelər ilə döv etməyə və yayılmağa başlayır. Bir qismi su axımlarıyla qoparılan, digər bir qismi isə istilik enerjisinin verdiyi güclə hərəkət edən Nukleotidlər də bu məsamələr sisteminin alt qismlərində milyonlarla dəfə sıxlaşmağa başlayır. Bu şəkildə sıxlaşaraq bir araya toplanan nukleotidlər aminturşularında olduğu kimi daha uzun zəncirlər qurmağa başlayaraq ribonuklein turşularını (RNT) meydana gətirirlər.

İlk RNT-nin (Ribonuklein Turşusunun) Yaranması

Nukleotidlərin düzülüşündən aslı olmayaraq, hər bir RNT molekulu müəyyən bir formaya görə formalaşaraq yumaqlaşmış ipliklərə bənzəməyə başlayır.

Ehtimalla RNT molekulları ilk əvvəllər mikrokameralarda yalnız enerji anbarları olaraq enerji daşıma vəzifəsi görürdülər. Enerji depolayaraq, ehtiyac olduğunda başqa bir reaksiyanı qidalandıraraq aldıqları bu enerjini geri verirdilər. RNT molekulları bəlkə də amin turşularının uzun zəncirlər qura bilməsini sürətləndirirdi; RNT sayəsində amin turşuları daha tez və sürətli bir şəkildə zülallar formalaşdırırdı. Müasir hüceyrələrdə RNT molekullarının düzülüş şəkli amin turşularının da düzülüş şəklini təyin edir və zülal molekulunun düzülüş quruluşunu da əvvəldən bildirir. İk hüceyrədə bu addıma necə çatıldığı hələ tam olaraq bilinmir. Araşdırmaçıların dediklərinə görə ehtimalla RNT molekullarının müxtəlif formaları və RNT-lərdən hər birinin sahib olduğu enerji ilə amin turşularının enerjilərinin bir-birləriylə təsiri kobud bir seleksiyanın meydana gəlməsinə səbəb olmuşdur. Lakin bilinən və sabit olan bir şey var, o da həyat əvvəli hər hansı bir dövrdə bəzi mikrokameralarda kimyanı biologiyanın eşiyinə daşımış olan bir addımın atılmış olduğu və zülallarla RNT-nin bir-birlərini dəstəklədikləri, RNT molekullarının bu tip zülalların meydana gəlməsini artırdıqları, buna qarşılıq olaraq zülalların da RNT molekullarının özlərini sintezləyərək çoxalmalarına kömək etmiş olduqlarıdır. RNT molekullarının quruluşu ancaq hansı zülalların yaradılacağını təyin etmir, eyni zamanda bu molekullar eyni məlumatla özlərini də artırmağa nail olur. Bu mənada RNT molekulları öz içlərində bir quruluş planı da daşıyır. Beləliklə kameralarda ilk genetik molekulları təşkil edən və kimyəvi proseslərə təsir edən, eyni zamanda özlərini sintezləyəcək şəkildə məlumat toplayıcıları vəzifəsinə də yiyələnirlər. Molekulyar quruluş daşları nukleotidlərdə yaranan və özlərini çoxaldaraq nəsillərini gələcəyə daşıya bilən bu kompleks düzülmələr ilə primitiv bir genetik şifrə də ilk dəfə doğulmuş olurdu. Bu müddət də bir quruluşun canlı olaraq təyin edilə bilməsində əhəmiyyətli bir meyar olacaqdı.

İlk DNT-nin (Dezeksoribonuklein Turşusu) Yaranması

RNT molekulları çox möhkəm və sabit olmadıqlarından məlumat daşıyıcıları olaraq dezavantaja sahib idilər. Davamlı qırılıb parçalanaraq forma və funksiyalarını itirirdilər. Neçə milyon və ya min il içində baş verdiyini hələlik kimsə tam olaraq bilməsə də gələcək bir zamanda hələ hüceyrə içindəki prosesləri idarə edən RNT molekulunun yerini daha yeni, sabit və çox daha möhkəm quruluşlu başqa bir genetik molekul alacaqdı. Bu yeni genetik molekul isə bir-birlərinə spirallarvari şəkildə sarılmış ipliklərdən ibarət olan DNT (Deoksiribonuklein turşusu) olacaqdı. Bioloqların tərifinə görə demək olar ki, orqanizm sayıla biləcək bir proto hüceyrə beləcə molekulyar şorbadan doğulmuş oldu. Bu proto hüceyrənin ətrafını qucaqlayan bir membrana var idi və eyni zamanda maddələr mübadiləsi də edə bilirdi. Bunun yanında öz genetik şifrəsinin kopyasını yaradaq arta bilirdi və yan kameralara gələcək nəsilləri ötürə bilirdi. Yenə bunlara əlavə olaraq ilk hüceyrə hesab edilə biləcək bu quruluş, DNT-lərinin dəyişikliyə uğramasıyla birlikdə özünü də dəyişdirə bilirdi. Çünki hansı düzülüşə görə sıralanıbsa, o şəkildə də müxtəlif zülal molekulları meydana gətirə bilirdi, bunlar da yeni kimyəvi reaksiyaları meydana gətirirdi. Həyatın qabaqcılları olan bu strukturların edə bilmədikləri yeganə şey öz başlarına hərəkət edərək irəliləyə bilməmələri idi. Çünki bir mineral pərdənin içində məhkum idilər. Yarı canlı olan maddələrdən, yəni genetik maddələrdən və biomolekullardan, digər yarısı da özünü bir qabıq kimi örtən ölü maddələrdən və minerallardan təşikl olunmuşdu. Bu qəribə, yarı canlı-yarı ölü, hermafrodit quruluş həyat əməliyyatlarını və həyati prosesləri reallaşdıra bilmək üçün hələ özünə forma verən bu minerallara ehtiyac duyurdu. Dənizaltı sobaların məsaməli quruluşu xarici faktorlar tərəfindən qırılıb parçalandığında, əlmələ gətirdiyi bu biomolekulyar həyat cövhəri köpükcüklərin içində həbs olub birlikdə dənizə qarışıb qeyb olurdu.

Yağ Turşuları və Lipidlərin Yaranması

Sağlam qalan və işləyə biləcək haldakı bacalarda isə biokimyəvi reaksiyalar yaxında, su keçirməyən lipid yağlar kimi daha başqa birləşmələrin meydana gəlməsinə səbəb olacaqdı. Bu lipidlər başlanğıcda hüceyrə membranının minerallarından ibarət olan zireh divarın daxili üzündə toplanır və oralarda kiçik ləkələr meydana gətirirdi. Daha sonralar isə bu ləkələr bir-birləriylə qarışıb əriyərək kiçik kameraların bütün divarlarını əhatə etməyə başlayacaqdı. Bu yağ-lipid təbəqəsi zaman içində orqanizmin hüceyrə pərdəsinin tamını meydana gətirəcək və gen molekullarına öz quruluş planını da əlavə edəcəkdi. Nəhayət bu arxaik hüceyrələrdən bəziləri, turşulu dəniz duyğusu ilə dərinliklərdən gələn əsasi məhlulları arasında var olan və həyati əhəmiyyət daşıyan bu balanssızlığı öz başlarına meydana gətirməyə başlayacaqdı. Ehtimalla bu müddət ilk olaraq isti bacalardan daha uzaqda qalan kameralarda reallaşmışdır. Bu bacalardan daha uzaqda qalan kameralarda əsasi məhlulları dəniz suları ilə daha çox qarışdığına görə azalmış olacaqdı və özünü əhatə edən turş dənizlə olan dəyər fərqi də azalacaqdı. Bu bölgədə, elm adamlarının təxmin etdiklərinə görə - davamlı olaraq təkrarlanan forma dəyişiklikləri səbəbindən hüceyrə zarı xaricindəki elektrik yüklü parçacıqları bir nasos kimi hüceyrənin içinə çəkən zülal molekulları meydana gələcəkdi. Bu şəkildə xarici və daxili dünya arasındakı kimyəvi prosesləri dövrəyə salmağa yarayan, davamlı və zəngin gərginlikli bir elektrik gərginliyi meydana gətirə biləcəkdi. Beləliklə dənizaltı bacasının ola biləcək bir parçalanması və ya öz içinə çökməsi bu strukturlar üçün artıq ölüm fərmanı mənasına gəlməyəcəkdi, bu yolla ilk hüceyrələr yetkinləşmiş və xarici dünyaya açılmağa hazır hala gəlmişdilər. Əksinə bu onlar üçün artıq bir qurtuluş olacaqdı. İlk tamamlanmış hüceyrələr artıq yatdıqları kürtdən çıxmağa hazır idilər.